Dag 14 : Semera naar buurland Djibouti

Pascal voorspelt een lange en drukke dag omdat we de grens overgaan naar Djibouti. Dat betekent vroeg opstaan en om 6 u al ontbijten. Iets over 7 u is alles opgeladen en doen we een transfer met de busjes van 30 km. Dat duurt ongeveer een uurtje en even over acht zijn we aan onze laatste fietsdag in Ethiopië begonnen. Het is een relatief vlakke, kaarsrechte dwars door een woestijnachtig landschap. De wind duwt ons de eerste km’s vooruit maar veranderd van gedacht na een tijdje. We zien geregeld kleine bolvormige tenten die bedekt zijn met zeilen en stoffen doeken. Het zijn nomadenfamilies die er  wonen. Hoe deze mensen overleven in deze hitte en omstandigheden tart elke verbeelding. Bij momenten staan kinderen troosteloos naar ons te kijken. Ze vragen zich wellicht af wat wij eraan vinden in deze hitte te fietsen. Een paar stops en 70 km verder komen we aan bij de grens Ethiopië-Djibouti. In een uit golfplaten opgebouwd hok zitten enkele mannen aan een klein tafeltje met een groot boek. Hierin schrijven ze op wie het land verlaat en zetten ze een stempel in ons paspoort. Hun administratie getuigt van een onvoorstelbare primitiviteit. Er staan 4 jeeps en een vrachtwagen ons op te wachten. Eens volgeladen zullen ze ons tot bij de grens brengen maar eerst moeten we nog langs de douane langs. Hier doen ze zoals verwacht heel moeilijk. Eerst probeerden ze Pascal er van te overtuigen dat we onze volledige bagage hadden moeten ‘registreren’ bij aankomst in Ethiopië, meer bepaald in Aksum. Dat is uiteraard een belachelijke regel die trouwens onwettelijk is. Ze gebruiken elke mogelijke manier om ons geld te ontfutselen. Pascal vraagt een leidinggevende te spreken. Er wordt gebeld met een hoger geplaatst persoon die hen opdraagt ons te helpen zoals het moet. Hierdoor zijn ze op hun tenen getrapt en doorzoeken ze elke koffer die we bijhebben. Elke sok en onderbroek hebben ze gezien en ‘onderzocht’ goed wetende dat we geen terroristen maar toeristen zijn. Toen we uiteindelijk wilden wegrijden heeft Pascal hen nog wat smeergeld moeten toestoppen toen ze bijna letterlijk hun voet en been tussen de deur staken. Er volgde nadien een korte 5 km niemandsland bezaaid met een ellenlange rij vrachtwagens, die we gelukkig konden voorbijrijden eer we bij de Djiboutische grens aankwamen. Daar hebben we gegeten terwijl onze paspoorten werden voorzien van de juiste stempel. Dat duurde even langs dan een bord spaghetti eten ondervonden we. Het viel meteen op, de tweede taal in Djibouti is Frans en de vriendelijke bediening en lekker eten gaf in elk geval een positieve indruk. Een half uur later stappen we opnieuw de jeeps in en hebben we een rit van 190 km voor de boeg die meer dan 6 uur (!) zal duren. Niemand van ons die hier naar uitkijkt maar er is geen andere manier. De weg is  zacht uigedrukt héél slecht, we halen amper een gemiddelde van 30km/u. Het mooie landschap is een schrale troost.  Doris zit achteraan in de jeep op de plaats met de minste beenruimte samen met Otte, een 67 jarige Nederlander die we kennen uit een eerdere fietsvakantie. Ik heb geluk en kan vooraan zitten. Na een paar uur wordt het pikdonker en we schudden van de ene bult naar de volgende, het is Parijs Roubaix voor jeeps. Honderden vrachtwagens rijden hier dag en nacht over deze verschrikkelijke weg door niemandsland. Avondeten doen we in een wegrestaurant, het gaat te laat worden eer we aankomen in het hotel. Om 21 uur vertrekken we opnieuw, het is nog steeds twee uur rijden vanaf hier over hoofdzakelijk asfalt. Op 20 km voor de hoofdstad Djibouti, waar we logeren worden we aan de een controlepost van de gendarmerie aan de kant gezet. Ze willen onze paspoorten controleren en zijn zeer bot en onbeschoft. We mogen uiteindelijk door. Om 23u30 zijn we eindelijk in het hotel. De vrachtwagen met de fietsen en bagage gaat pas om 3 u ’s nachts arriveren horen we van de chauffeurs. Iedereen zit nog in de koersbroek en heeft nood aan de douche en vooral slaap. Een stuk zeep en een handdoek is al wat we vinden op de kamer maar het volstaat. De airco werkt gelukkig want het is zeer zwoel. Om 12u30 gaat het licht uit, een slaappil is niet nodig……